පැරැන්නන්ගේ ක්‍රම මගින් ඇත්තටම ශ්‍රී ලංකාවේ වත්මන් ජනගහනය පෝෂණය කළ හැකි ද? අප කෘෂිකර්මාන්තයෙන් ස්වයංපෝෂිත ද? බත් ඇටයක් කියන්නේ පුදුම දෙයක්, නමුත් මේ පුදුමාකාර මිථ්‍යා-ඉතිහාසය නම් එසේම යැයි පිළිගන්න ටිකක් අමාරුයි.
March 24, 2022
Read this article in English | සිංහල | தமிழ்
රූපය: ක්ලෝඩියස් ටොලමිගේ ඉපැරණි තැප්‍රෝබේන්හි සිතියම. ලබාගත්තේ archeology.lk වෙතිනි.
කතාව සහ විශ්ලේෂණය: යුධංජය විජේරත්න සංස්කරණය: අයිෂා නසීම් පරිවර්තනය: නිශාදි ගුණතිලක
මෙම කතන්දරයට අනුව, එක්කෝමත් එක කාලෙක ශ්‍රී ලංකාව ස්වයංපෝෂිත කෘෂිකාර්මික රටක් විය. අපි අපේම සහල් වගා කළෙමු, අපි මිලියන ගණනක් පෝෂණය කළෙමු, අපට පොහොර අවශ්‍ය නොවීය, අපට විවෘත ආර්ථිකයන් අවශ්‍ය නොවීය, ඒ වගේම ඒ සඳහා අපට මේ නව විකාර තාක්‍ෂණයන් සහ මිල අධික ආනයනයන් කොහොමත් අවශ්‍ය නොවීය.
ඔබ ශ්‍රී ලාංකිකයෙකු නම් මේ කතාව ඔබ කවදා හරි අසා ඇති.
දේශපාලනඥයෙකුගේ සුරංගනා කතා ලෙස, මාධ්‍යවේදීන් ඔහේ කියවන දේවල් ලෙස, කඩපළේ දී හෝ ඩ්‍රින්ක් එකක් දමමින් බයිට් කමින් හෝ කියන බොරු පණ්ඩිත කතා ලෙස ඔබ මේවා හැමතැනම දැක ඇති, අසා ඇති.
කෘෂිකාර්මික ස්වයංපෝෂිතභාවය (සහ ඒ හරහා ඇති වන ආහාර සුරක්ෂිතතාව) වැදගත් ඉලක්කයකි. මූලික, සාමාන්‍ය බුද්ධි මට්ටමින් සලකා බලන විට එය ගෝලීය සැපයුම් දාම අඩාල වීම් අපගේ ආහාර සැපයුමට බලපෑම් කිරීම වළක්වයි.
ප්‍රශ්නෙ කියන්නේ අපි අපිටම කියන මේ කතාන්දරය දත්තවලට හරියට නොගැලපෙන එකයි.
පළමුව, සහල් අපගේ වැදගත්ම බෝගය වන අතර, කෘෂිකාර්මික ශ්‍රම බලකායෙන් බහුතරයක් එහි නිෂ්පාදනය සඳහා කැපවී සිටිති. කෙසේ වෙතත්, අපි අවම වශයෙන් 1960 සිට කොටන ලද සහල් ආනයනය කරමින් සිටිමු. [1]
1960 සිට 2021 දක්වා වර්ෂයකට ආනයනය කරන ලද කොටන ලද සහල් ප්‍රමාණය දැක්වෙන ප්‍රස්ථාරයක්. 2000 ගණන් දක්වා වූ දශක කිහිපය තුළ වර්ෂයකට මෙට්‍රික් ටොන් දහස් ගණනක් වූ ආනයන විශාල ප්‍රමාණයක් සිදු කර ඇත.
තිරිඟු සලකන විට, ශ්‍රී ලංකාව තිරිඟු නිෂ්පාදනය නොකරන අතර දේශීය පිටි මෝල් සෑම විටම තිරිඟු ඇට ආනයනය කිරීම මත විශ්වාසය තබා ඇත. මෑත කාලය තුළ අපි සෘජුවම තිරිඟු පිටි ආනයනය කිරීම ආරම්භ කර ඇත්තෙමු.
https://notioncharts.io/embed/charts/f8f89e55-2dba-4feb-b508-685eb64d01cd
පරිප්පු, සීනි, පලතුරු, කිරි සහ කිරි නිෂ්පාදන යම් ප්‍රමාණයක් දේශීයව නිෂ්පාදනය වුව ද අපි මේ සියලු දේ ලබාගැනීමට ආනයන මත යැපෙමු. ගෙවී ගිය වසර හැටක කාලය තුළ අපි සම්පූර්ණයෙන්ම ස්වයංපෝෂිත වීමට ආසන්නවත් වූවා නම් ඒ 2006 වසරේ දී වන අතර ඒත් සහල්වලින් පමණි.
මෙයින් හැඟවෙන්නේ කුමක්දැයි සිතා බලන්න: අප සංවෘත ආර්ථිකයක් (1977 ට පෙර) හෝ විවෘත, ලිබරල්කරණය කරන ලද ආර්ථිකයක් (1977 ට පසු) පවත්වාගෙන ගියේද නැද්ද යන්න නොසලකා, දැනට ජීවත්ව සිටින සෑම පුද්ගලයෙකුම මේ වනවිට ආනයනික ආහාර පරිභෝජනය කර (තනිකරම ඒ මත ජීවත් වූවා ද විය හැක) ඇත. වර්තමානයේ දී අප කෘෂිකාර්මික වශයෙන් ස්වයංපෝෂිත නොවන අතර මතක ඇති කාලයක එසේ ස්වයංපෝෂිතව සිට ද නොමැත.
ශ්‍රී ලංකාව සියවස් ගණනාවක් තිස්සේ කෘෂිකාර්මික නිෂ්පාදන වගා කර වෙළඳාම් කර ඇත. අප දන්නේ එපමණයි: යුරෝපය, මැද පෙරදිග සහ ආසියාව අතර සමුද්‍රීය වෙළඳ මාර්ග මෙරට කේන්ද්‍රස්ථානයක් ලෙස භාවිත කරන ලදි.
සහල් සහ දේශීයව වගා කරන අනෙකුත් නිෂ්පාදන බොහෝ විට 'පෙරදිග ධාන්‍යාගාරය' ලෙස හඳුන්වන මෙම දිවයිනේ වැසියන් පෝෂණය කරන අතරම වෙනත් රටවල් සමඟ වෙළඳාම් කරන භාණ්ඩවල අංගයක් බවට ද පත්ව තිබිණි. ඉතිහාසයේ මෙම අවධියේ ශ්‍රී ලාංකීය ගොවීන් සත්ව පොහොර, බෝග අවශේෂ, බෝග මාරු කිරීම, වගා වෙනස් කිරීම සහ බෝග විවිධාංගීකරණය වැනි ශිල්පීය ක්‍රම භාවිත කර ඇතැයි විශ්වාස කෙරේ.