Contents

General information and rules

Verbatim transcription

Non-verbatim transcription

Verbatim and non-verbatim comparison

Problem areas and Q&A in a nutshell (verbatim and non-verbatim)

Krótkie podsumowanie pytań zadanych przez naszą społeczność, na które Kanchan, Josh i Ani odpowiedzieli na Discordzie. Wszystkie pytania i mnóstwo informacji jest na naszym polskim kanale i na transcripts-general. Tam też można zadawać pytania, jeśli coś nie jest ujęte w przewodniku.

1. Nakładanie się wypowiedzi i przerywanie wypowiedzi

• W transkrypcjach verbatim nakładanie się i przerywanie należy traktować tak samo: dzielimy segmenty i zdania, gdy tylko nowy rozmówca zaczyna mówić. Takie podejście tworzy transkrypcje w pełni sekwencyjne czasowo.
• Znaczniki (audio tags): nie dodajemy znaczników nakładania się wypowiedzi, np. [nakładanie się zaczyna], [nakładanie się kończy], [nakładanie się] itd.
• Celem zapisu na osi czasowej transkrypcji verbatim jest sekwencyjne ułożenie wypowiedzi, nawet jeśli wpływa to na czytelność/prowadzi do nadmiernej segmentacji. Dlatego dzielimy segmenty dokładnie w miejscu, w którym następuje przerwanie wypowiedzi.
• Zarówno w transkrypcjach verbatim, jak i non-verbatim, gdy rozmówcy mówią jednocześnie przez pewien czas, transkrybujemy tylko dominującą wypowiedź. Aby zapewnić w pełni sekwencyjną transkrypcję, w przypadku nakładania się fragmentów tekstu, należy transkrybować dominującego rozmówcę.
• Jeśli rozmówca zmienia temat wypowiedzi po przerwaniu jej przez innego rozmówcę, przerwanie należy oznaczyć dywizem i rozpocząć nowe zdanie po przerwie normalnie (bez wielokropka).
• W przypadku transkrypcji verbatim, jeśli dźwięk przerywający jest wyraźnie słyszalny i wcina się w wypowiedź lub nakłada się na nią, należy go potraktować jako przerwanie wypowiedzi i dodać w nowym segmencie (przykład mamy w tabeli porównawczej powyżej). Zależy to od tego, czy dźwięk zmienia płynność, czy przyciąga uwagę. Jeśli jest to zaledwie słaba reakcja w tle, można ją pominąć, pozostawiając segment nienaruszony.

1. Znaczniki audio (audio tags)

• Częstotliwość znaczników: powinniśmy uwzględniać tylko te, które są najbardziej znaczące i unikać powtórzeń. Celem jest uniknięcie nadmiernego zaśmiecania transkrypcji i zachowanie czytelności.
• Obecność znaczników: są opcjonalne zarówno w transkrypcjach verbatim jak i non-verbatim, a konieczność ich dodania jest wyraźnie wskazana w instrukcji do danej transkrypcji.
• Zgodnie z wytycznymi dla transkrypcji verbatim, jeśli dźwięk jest wyraźnie słyszalny (na przykład szczekanie psa, trzaskanie drzwiami lub klakson samochodu), powinien zostać oznaczony, nawet jeśli nie jest bezpośrednio związany z rozmową.
• Mówiąc o „istotnych/znaczących dźwiękach”, mamy na myśli dźwięki, które są na tyle głośne, że przerywają lub wpływają na płynność mowy. Powinny one zostać uwzględnione, ponieważ dodają znaczącego kontekstu. Z drugiej strony, bardzo powszechne, ciche dźwięki tła (takie jak lekki oddech, delikatne stukanie mikrofonem, ciche pukanie, ciche chichoty lub powtarzające się pociąganie nosem/kaszel) powinny być generalnie unikane, chyba że wyraźnie wpływają na transkrypcję lub ton/płynność wypowiedzi rozmówcy.